Το NO TAV είναι μια κινητοποίηση στη Val di Susa στο Πιεμόντε της Ιταλίας, ενάντια στην κατασκευή ενός νέου σιδηροδρόμου υψηλής ταχύτητας που θα ενώνει το Τορίνο με τη Λυόν στη Γαλλία. Η γραμμή αυτή είναι μέρος ενός σχεδίου της Ε.Ε. για τη σιδηροδρομική ένωση της Λυόν με τη Βουδαπέστη κι έπειτα την Ουκρανία. Κινητοποιήσεις για το ίδιο θέμα εμφανίστηκαν στις αρχές του ’90 στη Φλωρεντία, την Μπολόνια και τη Ρώμη, όμως η μαχητικότητα και η άγρια καταστολή με την οποία αντιμετωπίστηκε το κίνημα στη Val di Susa έκαναν τη συζήτηση να διαδοθεί παντού.
Η απλή λογική πίσω απ’ το κίνημα είναι ότι μια νέα σιδηροδρομική γραμμή μέσα απ’ την κοιλάδα είναι παντελώς άχρηστη και περιττή. Ο μόνος σκοπός που εξυπηρετεί είναι η κερδοφορία των διαφόρων ιδιωτικών εταιριών που έχουν μερίδιο στην κατασκευή και λειτουργία της. Το NO TAV θεωρεί πως η τρέχουσα σιδηροδρομική σύνδεση μεταξύ Πιεμόντε και Γαλλίας είναι αποτελεσματική, δεδομένου ότι η κίνηση στην περιοχή δεν είναι ποτέ τόσο ψηλή. Ακόμα πιο σημαντικό, η κατασκευή μιας νέας γραμμής θα κατέστρεφε οριστικά και αμετάκλητα ένα τεράστιο μέρος της κοιλάδας Susa, προκαλώντας μια περιβαλλοντική, οικονομική και κοινωνική καταστροφή, με τις επιχειρήσεις να κλείνουν και τα χωριά να χάνουν τον χαρακτήρα τους ή να εξαφανίζονται εντελώς, και με τεράστιας κλίμακας μπετοποίηση, περίφραξη και εγκατάσταση εταιριών security.
Τα τρένα υψηλής ταχύτητας θεωρούνται στην Ιταλία “στρατηγικού ενδιαφέροντος” επενδύσεις, κάτι που σε μετάφραση απ’ την πολιτική παπαρολογία σημαίνει ότι η νομοθεσία επιτρέπει οποιοδήποτε έργο ΧΩΡΙΣ διαβούλευση με τον τοπικό πληθυσμό και οποιονδήποτε αρμόδιο θεσμό (συγκεκριμένα η περιοχή του TAV στη Val di Susa έχει κηρυχθεί στρατιωτικοποιημένη με συνέπεια μεταξύ άλλων οι γεωργοί να περνούν από αστυνομικό-στρατιωτικό έλεγχο για να πάνε στα χωράφια τους). Σε μια εποχή οικονομικής κατάρρευσης όπως αυτή που διέρχεται η Ιταλία, τα έργα αυτά αξιώνουν δισεκατομμύρια απ’ τα χρήματα των φορολογουμένων, εις βάρος των βασικών αναγκών τους, όπως η εκπαίδευση και η υγεία και υπέρ των εργολάβων, των πολιτικών μιζαδόρων και της μαφίας. Το σύνθημα “no TAV, no mafia” δίνει το στίγμα της αντίστασης και αποκαλύπτει ταυτόχρονα πως η αγαστή συνεργασία όλων των εξουσιών, θεσπισμένων ή μη, στοχεύει στη λεηλασία της φύσης και της ζωής των κατοίκων της περιοχής. Το κόστος του συγκεκριμένου έργου ανέρχεται στο ύψος των 20 δισεκατομμυρίων ευρώ και όπου έχει ήδη λειτουργήσει, το κόστος του εισητηρίου είναι απαγορευτικό για τα κατώτερα οικονομικά στρώματα. Επίσης, όπου κατασκευάστηκε, έκλεισαν οι ήδη υπάρχουσες σιδηροδρομικές γραμμές, αφήνοντας ως μοναδική επιλογή του ντόπιου πληθυσμού τη χρήση του TAV. Η αυξημένη τιμή του εισητηρίου είχε ως αποτέλεσμα να μετατραπεί το τρένο από μέσο συγκοινωνίας του λαού σε είδος πολυτελείας για λεφτάδες. Οι μόνοι κερδισμένοι δεν είναι άλλοι παρά οι κατασκευαστικές και εκμεταλλεύτριες ιδιωτικές εταιρίες που αποκομίζουν τεράστια κέρδη, και όταν λόγω της χαμηλής ζήτησης για τη γραμμή το έργο θα τους φανεί μη-βιώσιμο, θα φορτώσουν τη χασούρα στις πλάτες των φορολογούμενων,μέσω κρατικοποίησης της άγονης γραμμής. Όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, οι αντιρρήσεις και οι προτάσεις του τοπικού πληθυσμού αγνοούνται πλήρως μπροστά στην μόνη σύγχρονη θεότητα: το χρήμα.
Τα καθεστωτικά μέσα στην Ιταλία, αλλά και αλλού, έσπευσαν να διαχωρίσουν τους διαδηλωτές σε ειρηνικούς και τρομοκράτες, και να μιλήσουν για “εισαγόμενους ταραξίες”. Το πανίσχυρο δίκτυο προπαγάνδας της εξουσίας προσπαθεί να διασπάσει τα αντιστεκόμενα κομμάτια της κοινωνίας επιχειρώντας να κρύψει την ωμή αλήθεια και να διασπείρει το φόβο. Απέναντι σε αυτήν την τακτική, το ίδιο το κίνημα NO-TAV απαντά ότι οι κινητοποιήσεις και η βίαιη αντίσταση του πληθυσμού είναι ο μοναδικός τρόπος αγώνα και αντίστασης όταν κράτος και κεφάλαιο ισοπεδώνουν τις ζωές μας και ότι “οι κουκουλοφόροι είναι ο αντιστεκόμενος λαός”.
Το NO TAV έχει δημιουργήσει τον δικό του σχεδιασμό για την περιοχή, που συμπεριλαμβάνει:
-Αναδιάρθρωση των διαδικασιών παραγωγής και διανομής προκειμένου να μειωθούν οι μεταφορές ανθρώπων και εμπορευμάτων, ειδικά οι μακρυνές
-Υποστήριξη των τοπικών βιώσιμων ανταλλαγών αντί για τις μεγάλες επιχειρήσεις
-Δημιουργία ή βελτίωση των ήδη υπαρκτών μέσων βιώσιμης και πράσινης μεταφοράς για τους εργαζόμενους και τους φοιτητές
-Υποστήριξη της χρήσης της ήδη υπάρχουσας σιδηροδρομικής γραμμής
Γιατί όμως μας αφορά τί γίνεται στην Ιταλία; Οι ομοιότητες με την ελληνική πραγματικότητα είναι προφανείς:
– Και στην Ιταλία (Μόντι), όπως και στην Ελλάδα (Παπαδήμος), έχουμε διορισμένους τραπεζίτες για πρωθυπουργούς.
– Γιατί και στις δύο χώρες μας ταϊζουν τα ίδια παραμύθια για ανάπτυξη “επ ωφελεία της κοινωνίας”.
– Γιατί η “ανάπτυξή” τους, είτε πρόκειται για το TAV στην Ιταλία, είτε για τις ανεμογεννήτριες στον Παντοκράτορα, περνάει πάντοτε πάνω από τις ζωές των ντόπιων πληθυσμών και τη φύση, και μοναδικός κερδισμένος είναι πάντα το κεφάλαιο.
– Γιατί τόσο στην Ιταλία, όσο και στην Ελλάδα, τέτοιου τύπου έργα γίνονται για χάρη των μεγαλοεργολάβων, που εκεί “τυχαίνει” να είναι η Μαφία, ενώ εδώ είναι οι εθνικοί εργολάβοι τύπου Μπόμπολα.
– Γιατί τα ΜΜΕ παίζουν τον ίδιο ρόλο και στην Ιταλία και στην Ελλάδα, υπέρ του κάθε αφεντικού. Συκοφαντούν και διαστρεβλώνουν κάθε κοινωνικό αγώνα, διχάζουν τους διαδηλωτές σε “βίαιους” και “ειρηνικούς”, προσπαθούν να στρέψουν την κοινή γνώμη ενάντια σε κάθε κίνημα αντίστασης και προβάλουν τη μία και μοναδική αλήθεια, αυτή της αστυνομίας και του κάθε εργολάβου.
Στις 11 Απριλίου στην Κοιλάδα της Susa θα αρχίσει η διαδικασία της αναγκαστικής απαλλοτρίωσης, στην οποία οι ιδιοκτήτες θα κληθουν να παραχωρήσουν τη γη τους στους εργολάβους του έργου. Για όσους δεν εμφανιστούν, η διαδικασία αυτή θα προχωρήσει ερήμην τους. Με τον τρόπο αυτό επιχειρείται να δωθεί από το ιταλικό κράτος μια επίφαση νομιμότητας στη βίαιη κατοχή της περιοχής από τις αστυνομικές δυνάμεις και στη βίαιη επιβολή ενός άχρηστου, καταστροφικού και δαπανηρού έργου. Για την ημέρα αυτή το κίνημα NO-TAV έχει καλέσει σε διεθνή αλληλεγγύη.
Τα ΜΜΕ χτίζουν ένα τείχος σιωπής γύρω από τις εστίες αντίστασης σε κάθε χώρα, προσπαθώντας να μας πείσουν ότι η οικονομική κρίση και η αντιμετώπισή της είναι “εθνική υπόθεση”. Εμείς γκρεμίζουμε αυτό το τείχος σιωπής, για να αναδείξουμε ότι στη λεηλασία των ζωών μας δεν υπάρχει εθνική διάσταση, παρά μόνο ταξική. Να αναδείξουμε ότι από την Κερατέα ως τη Λευκίμμη και από το φράγμα της Μεσοχώρας ως την κοιλάδα Σούζα, το κράτος, το Κεφάλαιο και οι υποστηρικτές τους αλλάζουν πολλά ονόματα αλλά έχουν πάντα το ίδιο πρόσωπο· αυτό του χρήματος και του θανάτου.
Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
ΕΙΝΑΙ ΤΩΝ ΜΑΦΙΟΖΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
