την κυριακή 20/3/11.

1. Η απεργία πείνας που ξεκίνησαν 300 μετανάστες από την Τρίτη 25 Ιανουαρίου σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αποτελεί ένα συλλογικό και μαζικό αγώνα μεταναστών, πρωτόγνωρο ίσως για τα ελληνικά δεδομένα. Η «μοναδικότητά» του δεν έγκειται μονάχα στα ποσοτικά χαρακτηριστικά αυτής της απεργίας πείνας αλλά και στα ίδια τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά. Αυτό που σκόπιμα στις μέρες μας αποκρύπτεται από τα media είναι τα αυτοοργανωμένα κι ακηδεμόνευτα χαρακτηριστικά αυτού του αγώνα. Μια μαζική απεργία πείνας που ξεκίνησε και συνεχίζεται με οριζόντιες διαδικασίες ελεύθερης συμμετοχής κι αυτοοργάνωσης. Ένας ακέφαλος αγώνας από ανθρώπους που ούτως ή άλλως έχουν διαφορετικές μεταξύ τους εμπειρίες κι αναφορές.

2. Η μαζική αυτή απεργία πείνας δεν μπορεί να αναγνωσθεί ξέχωρα από την κυριαρχική συγκυρία μέσα στην οποία υλοποιείται. Το δημοκρατικό καθεστώς δείχνει αποφασισμένο να επιβάλλει ολοκληρωτικά μέτρα αποτροπής των ροών μετανάστευσης και ταυτόχρονα να προχωρήσει σε μαζικές συλλήψεις κι απελάσεις προσφύγων και μεταναστών θεμελιώνοντας κάθε θεσμική (υπο)δομή της Ευρώπης–Φρούριο (φράχτες, στρατόπεδα συγκέντρωσης, ευρωπαϊκή συνοριοφυλακή κτλ). Ταυτόχρονα η δημοκρατία (επαν)οπλίζει το νομικό της οπλοστάσιο (σύσφιξη του καθεστώτος διεκδίκησης και παροχής πολιτικού ασύλου) ενώ φρεσκάρει τις διακρατικές της «υπηρεσιακές» συνεργασίες για να προσπεράσει τις γραφειοκρατικές «συμπληγάδες» στις επαναπροωθήσεις μεταναστών. Τα «δημοκρατικά προσχήματα» και τα «ανθρωπιστικά αναχώματα» παρακάμπτονται με την επίκληση των «κοινωνικών ορίων» και των «εθνικών κινδύνων». Η δημοκρατία – σε κρίση- επιχειρεί να (επανα)διαμορφώσει έναν εσωτερικό κι εξωτερικό εχθρό: τους «ξένους», τους «άλλους». Ο θεσμικός ρατσισμός ελαύνει και παρακινεί την ενεργοποίηση του κοινωνικού φασισμού (από τη ρατσιστική δυσανασχέτηση για την πολυπληθή παρουσία μεταναστών σε ορισμένες γειτονιές έως τους ναζιστικούς χαιρετισμούς στα δημοτικά συμβούλια του πολιτεύματος).

3. Μέσα σε αυτήν την συγκυρία, η απεργία πείνας των «300» αποτελεί ένα ανάχωμα σε όλο αυτόν τον αναδυόμενο θεσμικό ρατσισμό και κοινωνικό εκφασισμό. Την ίδια στιγμή που στα ανοιχτά της Κέρκυρας πνίγονται 25 μετανάστες, στη συνοριογραμμή του έβρου ορθώνεται δωδεκάμετρος φράχτης, στη ριτσώνα ετοιμάζεται ένα από τα 15 νέα στρατόπεδα κράτησης, στη βουλή εισέρχεται προς ψήφιση το νέο νομοσχέδιο για το άσυλο, στον άγιο παντελεήμονα εφαρμόζονται φασιστικές πρακτικές εξόντωσης μεταναστών, την ίδια στιγμή που όλα αυτά συμβαίνουν και δεν προκαλείται καμία “πολιτική κρίση”, μια μαζική απεργία πείνας μεταναστών έρχεται να κλονίσει ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό. Οι μετανάστες όχι απλά αντιστρέφουν τη θυματοποίησή τους αλλά βγαίνουν στο προσκήνιο βάζοντας όρους στις διεκδικήσεις τους. Η αδυναμία του καθεστώτος να αφομοιώσει και να ελέγξει αυτόν τον αγώνα και τα χαρακτηριστικά του είναι καταφανής.

4. Το μίσος της δημοκρατίας απέναντι στην απεργία πείνας των 300 δεν μπορεί να αποκρυφτεί. Από την πρώτη ημέρα της δημοσιοποίησης κι έναρξης του αγώνα, ένας συρφετός θεσμικών και παραθεσμικών εκπροσώπων επιχειρεί να τον στρεβλώσει και να τον καθυποτάξει. Με την αγαστή συνεργασία των media επιχειρείται η απονοηματοδότηση των περιεχομένων και των υποκειμένων του αγώνα. Η δημόσια συζήτηση στρέφεται στο «πανεπιστημιακό άσυλο» και στις «ποινικές ευθύνες των υποκινητών»! Το μέγεθος της στρέβλωσης ενός «από κάτω» συλλογικού αγώνα ξεπερνάει κάθε όριο καθώς η κυριαρχία με τον τρόπο αυτό επιχειρεί να διαμορφώσει εκείνο το κατάλληλο κοινωνικό «υπόστρωμα» πάνω στο οποίο θα πατήσει για να καταστείλει ή να καναλιζάρει μια ανεξέλεγκτη για αυτήν πραγματικότητα. Η πολιτική και κοινωνική διαμεσολάβηση (πολιτικά κόμματα, μ.μ.ε., σύλλογοι ακαδημαϊκών, κ.ά.) ορμάει -με απειλές και ύβρεις- πάνω στους μετανάστες και τους αλληλέγγυους που έχουν «καταλάβει» έναν ανενεργό ούτως ή άλλως χώρο της Νομικής για να πραγματώσουν τις πολιτικές τους διεκδικήσεις. Τι άραγε φοβούνται όλοι αυτοί αν όχι την επιτυχία ενός αδιαμεσολάβητου κι αυτοοργανωμένου κοινωνικού αγώνα μέσα σε μια περίοδο όπου οι «συστημικές αναδιαρθρώσεις» απαιτούν σιωπή νεκροταφείου; Τι άραγε φοβάται η δημοκρατία αν όχι μια κλιμακούμενη κοινωνική έκρηξη και μια αντίστοιχη πολιτική αποσταθεροποίηση που θα προέλθει από τη γενικευμένη και συσσωρευμένη κοινωνική δυσανασχέτηση απέναντι στο σύστημα;

5. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι και στο πλαϊ των τριακοσίων απεργών πείνας καθώς ο αγώνας τους αποτελεί ένα μικρό κομμάτι του συνολικότερου αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση. Ένας αγώνας που θέτει από μόνος του τα χαρακτηριστικά του, ξεπερνάει τα όρια της αστικής νομιμότητας και δημιουργεί αναχώματα στην κυριαρχική επέλαση και τον κοινωνικό εκφασισμό, δεν μπορεί παρά να είναι μια γενικότερη κοινωνική αναγκαιότητα. Εξάλλου οι περιφράξεις που ορθώνει η εξουσία στις ζωές μας αφορούν κάθε καταπιεσμένο κι εκμεταλλευόμενο, ντόπιο και μετανάστη. Τα τείχη των αποκλεισμών διευρύνονται προς κάθε απόκληρο αυτού του κόσμου και η υπόθεση της Αντίστασης είναι υπόθεση όλων μας όπως και της Αλληλεγγύης.

Κοινωνικό άσυλο σε κάθε καταπιεσμένο σε κάθε γειτονιά.

Κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών για μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας, αλληλεγγύης, δίχως κράτη, πατρίδες, αφεντικά, εκμετάλλευση.

κείμενο από το στέκι ΘΕΡΣΙΤΗΣ

Κατάληψη Ελαία
Γ.Σ. Κατάληψης Δράκα

Κείμενο Απεργών Πείνας

Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη. Είμαστε μετανάστες και μετανάστριες από όλη την Ελλάδα. Ήρθαμε εδώ διωγμένοι από τη φτώχια, την ανεργία, τους πολέμους, τις δικτατορίες. Οι πολυεθνικές της Δύσης και οι πολιτικοί υπηρέτες τους στις πατρίδες μας, δεν μας άφησαν άλλη επιλογή από το να ρισκάρουμε τις ζωές μας 10 φορές για να έρθουμε μέχρι την πόρτα της Ευρώπης. Η Δύση που καταληστεύει τον τόπο μας, με το απείρως καλύτερο βιοτικό επίπεδο από εκεί, είναι για μας η μοναδική ελπίδα να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Ήρθαμε (με κανονική ή όχι είσοδο) στην Ελλάδα και δουλεύουμε για να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας. Βρισκόμαστε στην αναξιοπρέπεια και στο σκοτάδι της παρανομίας για να ωφελούνται οι εργοδότες και οι υπηρεσίες του κράτους από την άγρια εκμετάλλευση της εργασίας μας. Ζούμε από τον ιδρώτα μας και με το όνειρο κάποια στιγμή να αποκτήσουμε ίσα δικαιώματα με τους έλληνες συναδέλφους.

Το τελευταίο καιρό τα πράγματα έχουν γίνει πολύ δύσκολα για εμάς. Όσο κόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις, όσο ακριβαίνουν τα πάντα, τόσο ο μετανάστης παρουσιάζεται ως φταίχτης, ως ο υπαίτιος για την εξαθλίωση και την άγρια εκμετάλλευση των ελλήνων εργαζομένων και μικροεπιχειρηματιών. Η προπαγάνδα φασιστικών και ρατσιστικών κομμάτων και οργανώσεων έχει πλέον γίνει η επίσημη γλώσσα του κράτους για το μεταναστευτικό. Η φρασεολογία τους αναπαράγεται πλέον αυτούσια από τα ΜΜΕ όταν μιλάνε για εμάς. Οι «προτάσεις» τους πλέον εξαγγέλλονται ως κυβερνητικές πολιτικές. Τείχος στον Έβρο, πλωτά στρατόπεδα και ευρωστρατός στο Αιγαίο, πογκρόμ και τάγματα εφόδου στις πόλεις, μαζικές απελάσεις. Πάνε να πείσουν τους έλληνες εργαζόμενους, πως συνιστούμε ξαφνικά απειλή για αυτούς, πως εμείς φταίμε για την πρωτοφανή επίθεση που δέχονται από τις ίδιες τους τις κυβερνήσεις.

Η απάντηση στο ψέμα και στη βαρβαρότητα πρέπει να δοθεί τώρα και θα την δώσουμε εμείς οι μετανάστες και μετανάστριες. Μπαίνουμε μπροστά με τη ζωή μας για να σταματήσουμε τώρα την αδικία σε βάρος μας. Ζητάμε την νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριών, ζητάμε ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους έλληνες εργαζομένους και εργαζόμενες. Ζητάμε από τους έλληνες συναδέλφους μας εργαζομένους, από κάθε άνθρωπο που τώρα υποφέρει κι αυτός από την εκμετάλλευση του ιδρώτα του, να σταθεί δίπλα μας. Να στηρίξει τον αγώνα μας, για να μην αφήσει να επικρατήσει και στο δικό του τόπο το ψέμα και η αδικία, ο φασισμός και η απολυταρχία των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Αυτό δηλαδή που έχει επικρατήσει και στις δικές μας πατρίδες και μας ανάγκασε να ξενιτευτούμε για να μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, εμείς και τα παιδιά μας.

Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη. Βάζουμε την ζωή μας σε κίνδυνο, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν είναι ζωή αυτή για ένα αξιοπρεπή άνθρωπο. Προτιμούμε να πεθάνουμε εδώ, παρά τα παιδιά μας να ζήσουν αυτά που περάσαμε εμείς.
Ιανουάριος 2011
Η Συνέλευση των μεταναστών απεργών πείνας

Ανακοίνωση των απεργών πείνας μεταναστών – 5 Φεβρουαρίου 2011- 12η μέρα απεργίας πείνας

Διανύοντας τη 12η μέρα απεργίας πείνας, θέλουμε για άλλη μια φορά να ξεκαθαρίσουμε το τοπίο γύρω από τον σκληρό αγώνα που αποφασίσαμε να κάνουμε για αξιοπρεπή ζωή.
Τώρα που σταμάτησε ο πόλεμος της λάσπης και των ψεμάτων, που κατέκλυσαν τα ΜΜΕ τις πρώτες μέρες της απεργίας πείνας στη Νομική, τώρα που η παραπλανητική κουβέντα για το πανεπιστημιακό άσυλο μπήκε στην άκρη, τώρα που Έλληνες σύντροφοί μας διώκονται σχεδόν σαν δουλέμποροι, τώρα που ακόμα και υπουργοί παραδέχονται κάποια από τα δίκια μας, ήρθε η ώρα ν’ ακουστεί δυνατά το δίκαιο αίτημά μας για νομιμοποίηση, για να μπει ένα τέλος στην πολύχρονη εκμετάλλευσή μας στην Ελλάδα.
Δηλώνουμε ξανά σε όλους τους τόνους και προς κάθε πλευρά, ότι ζούμε χρόνια στην Ελλάδα, ότι δουλεύουμε ανασφάλιστοι και με μεροκάματα πείνας. Ήρθαμε στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη και ξεκινήσαμε αυτόν τον αγώνα, γιατί δεν πάει άλλο. Κι αυτή η απόφαση είναι όλη δική μας, εμάς των 300 και όλων των άλλων μεταναστών που μας εμπιστεύθηκαν ν’ αγωνιστούμε γι’ αυτή.
Δεν θα σταματήσουμε αυτή την απεργία πείνας ό,τι και αν συμβεί σε μας, στην υγεία μας και τη ζωή μας. ‘Η θα φύγουμε σαν αξιοπρεπείς άνθρωποι με ψηλά το κεφάλι και με εγγυήσεις ότι θα ζούμε νόμιμα και με δικαιώματα ή αλλιώς δεν έχουμε λόγο να ζούμε.
Ο αγώνας μας είναι αγώνας και όλων των Ελλήνων συναδέλφων μας. Τους καλούμε για άλλη μια φορά να σταθούν δίπλα μας και στο ύψος των περιστάσεων.
Καλούμε την κυβέρνηση να σταματήσει την αδιαλλαξία απέναντί μας και να προχωρήσει στα αυτονόητα. Είμαστε εργαζόμενοι στην Ελλάδα και ή θα μας αντιμετωπίσει ως τέτοιους ή να δώσει εντολή για κατασκευή 300 φερέτρων.

Μήνυμα των απεργών πείνας προς τους αλληλέγγυους

Εμείς οι μετανάστες απεργοί πείνας από το κτίριο της Πατησίων, τη 12η μέρα απεργίας μας, ελπίζουμε ότι εσείς οι Έλληνες αλληλέγγυοι και οι εργαζόμενοι συνάδελφοί μας, όσοι ανταποκρίθηκαν μέχρι τώρα και όσοι το σκέφτονται ακόμα, να έχουν κατανοήσει ότι ο αγώνας μας είναι και δικός τους. Είναι αδιαμεσολάβητος και ακαθοδήγητος από γραφειοκρατίες, δίκαιος και ανιδιοτελής. Σας καλούμε να υπερβείτε τις όποιες διαιρέσεις, διαφορές και ιδεοληψίες, τις όποιες επιφυλάξεις απέναντι στον αγώνα μας και τον τρόπο που διαλέξαμε να γίνει. Να δώσουμε αυτή την αδιαπραγμάτευτη μάχη μαζί μέχρι τέλους. Να βγούμε νικητές από αυτήν. Να στείλουμε το μήνυμα σε κάθε Έλληνα και ξένο εργάτη στην Ελλάδα, να σηκώσει κεφάλι, να σταματήσει να είναι θύμα επιλόγων – που μόνο τα δικά του συμφέροντα δεν εξυπηρετούν, αλλά μόνο των εκμεταλλευτών του. Η απεργία είναι όλων μας. Η απεργία θα νικήσει.

οι απεργοί

“Κουβαλάμε έναν καινούργιο κόσμο, εδώ, στις καρδιές μας
κι ο κόσμος αυτός μεγαλώνει κάθε στιγμή.
Μεγαλώνει και τώρα ακόμα που μιλάω.”
B.Durruti

Το παλιό αρχοντικό της Λεωφόρου Αλεξάνδρας στέκεται εδώ και 15 χρόνια παρατημένο, περιμένοντας κάποιον να του δώσει ξανά ζωή και χρησιμότητα. Αφ’ότου παραχωρήθηκε στο νοσοκομείο με σκοπό την λειτουργία της σχολής νοσηλευτών έχει αφεθεί επιδεικτικά να ρημάξει και ο λόγος της εγκατάλειψης και της μη αξιοποίησης του είναι προφανής.

Το εγχείρημα της Δράκας γεννήθηκε μέσα από τις φοιτητικές κινητοποιήσεις και καταλήψεις στα κτίρια της πρυτανείας και των διοικητικών υπηρεσιών του πανεπιστημίου, κατά την διάρκεια των οποίων η αδυναμία των φοιτητικών συλλόγων και των φοιτητικών παρατάξεων να λάβουν ριζοσπαστικές αποφάσεις και να κάνουν ουσιαστικές προτάσεις αντίστοιχα, σχετικά με την συνέχιση των διεκδικήσεων, μας ώθησε στην αναζήτηση ενός χώρου που θα στέγαζε όχι μόνο εμάς αλλά και τις αρνήσεις μας και τις επιθυμίες μας έξω από τα στενά όρια των κινητοποιήσεων αυτών. Ξεκίνησε έτσι ένας νέος κύκλος συνελεύσεων, προπαρασκευαστικών για μια στεγαστική κατάληψη και για τα χαρακτηριστικά της κίνησης αυτής.

Η κατάληψη λοιπόν αυτού του κτιρίου και η μετατροπή του σε αυτοδιαχειριζόμενη στέγη ήρθε ως αποτέλεσμα της εναντίωσής μας στην κατάργηση της έως τότε δωρεάν στέγασης των φοιτητών του Ιονίου Πανεπιστημίου. Ενός προβλήματος που εκφράστηκε απο το 1986 και η λύση που δόθηκε από τις τότε πρυτανικές αρχές ήταν η ανάθεση του σε ιδιώτες μεγαλοξενοδόχους. Σήμερα, μετά από 25 χρόνια, όχι μόνο συνεχίζεται η “προσωρινή” λύση με αποτέλεσμα το δημόσιο χρήμα να περνάει σε ιδιωτικά χέρια, αλλά το πρόβλημα εντείνεται ζητώντας από τους φοιτητές να καταβάλλουν άμεσα το 1/3 του συνολικού ποσού, ενώ τα υπόλοιπα τα έχουν ήδη καταβάλει οι γονείς τους και οι ίδιοι μέσω της φορολογίας.

Κοινή μας αφετηρία λοιπόν, αποτέλεσε η εναντίωσή μας σε ένα καθεστώς καταπίεσης, καταπάτησης και περιστολής των δικαιωμάτων μας και σε μια κοινωνία η οποία προβάλλει σαν μοναδικές αξίες τον πλουτισμό και τον ατομικισμό. Αυτό που μας ενώνει τελικά, και επιζητούμε να μας ενώσει με όλους όσους δεν θέλουν να τρέφουν αυταπάτες, δεν κλείνουν τα μάτια επιλεκτικά και δεν σιωπούν συνένοχα απέναντι σε όσα εξυφαίνονται γύρω μας είναι τα χαρακτηριστικά που θέτουμε όλοι μαζί με ομοφωνικές διαδικασίες σε κάθε συνέλευση, που πραγματοποιείται κάθε Τετάρτη (στις 9μμ) και είναι ανοιχτή για τον καθένα/καθεμία,και στην οποία προτείνουμε, συνδιαμορφώνουμε, διοργανώνουμε, προωθώντας εγχειρήματα και δημιουργώντας καινούργια.

Βασική επιδίωξη του εγχειρήματος, είναι να απευθυνθεί πρωτίστως σε φοιτητές που έχουν χάσει το δικαίωμα στέγασης, δεν μπορούν ή δεν συμφωνούν να καταβάλουν τα ποσά που επιβάλλει το πανεπιστήμιο σε ιδιωτικά συμβεβλημένα ξενοδοχεία που λειτουργούν ως εστίες. Μια έμπρακτη απάντηση στον παραλογισμό της κρατικής πολιτικής-που αφήνει τους δημόσιους χώρους να ερημώνουν-, σε όλα αυτά που μας ξενίζουνε, σε όλα αυτά που προάγουν την εκμετάλλευση και την κυριαρχία πάνω στις ζωές μας, αναπαράγοντας ακόμα περισσότερο την απάθεια και την αλλοτρίωση. Μιλάμε για αυτονομία σήμερα, για κάτι που είναι εφικτό και μας αναλογεί.

Με την είσοδο μας στο κτίριο πρώτος μας στόχος ήταν η αποκατάστασή του και η μετατροπή του σε αυτοδιαχειριζόμενη στέγη, αλλά και σήμειο αλληλεπίδρασης ώστε να γίνει χώρος δημιουργικότητας και προώθησης της ατομικής και συλλογικής έκφρασης πρωτοτυπίας με κάθε διαθέσιμο μέσο, συναρμόζοντας τις διάφορες επί μέρους αντιστάσεις σε έναν τρόπο ζωής.

Το κτίριο αυτό, πλέον στεγάζει εμάς και τις πεποιθήσεις μας και αποτελεί χώρο ανταλλαγής ιδεών και απόψεων, πάντα μέσα από συλλογικές διαδικασίες. Μακριά από κομματικές επιρροές, ξεπερνώντας τις οποιεσδήποτε αρχικές δυσκολίες και με βασικές αρχές την αυτοοργάνωση, την αντιιεραρχεία, την ομοφωνία, την αλληλεγγύη, και την ισότιμη συνδιαμόρφωση κοινών αρχών και ιδεών προσδοκούμε να μετατρέψουμε αυτό το κτίριο σε εστία εκδηλώσεων, συζητήσεων και διαφόρων μορφών δράσης. Μας αφήνει εντελώς αδιάφορους οποιαδήποτε οικονομική ή ιδιοκτησιακή εκμετάλλευση αυτού του χώρου. Αντιθέτως, σκοπός μας είναι να τον κάνουμε ένα ενεργό κομμάτι της πόλης για τον καθένα.

Κατάληψη ΔΡΑΚΑ
Λεωφ. Αλεξάνδρας 15