Το βιβλίο ΑΝΤΑΡΤΙΣΣΕΣ που εκδίδει ο Δαίμων του Τυπογραφείου αποτελεί μετάφραση του βιβλίου  “PARTISANAS, women in the armed resistance to fascism and german occupation / 1936 – 1945” της Ingrid Strobl, μια άκρως εκτενή μελέτη πάνω στη συγκεκριμένη θεματική, γραμμένο από μια  παλιά αγωνίστρια της γερμανικής αντικαπιταλιστικής-αντιμπεριαλιστικής αριστεράς, φυλακισμένη με την κατηγορία της συμμετοχής στην οργάνωση ROTE ZORA (Κόκκινες Ζορό), παράλληλο γυναικείο σχήμα της οργάνωσης ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΙ ΠΥΡΗΝΕΣ. Το πρόβλημα που αντιμετωπίσθηκε ήταν ο πολύ μεγάλος όγκος δουλειάς για τη συνολική μετάφραση και έκδοση ενός βιβλίου που εκτείνεται σε τριπλάσιο μέγεθος από την παρούσα έκδοση. Από την άλλη, υπάρχει ένα παράδοξο κενό το οποίο καθιστά την εργασία της Strobl ελλιπή: η απουσία της όποιας αναφοράς σε δύο από τα σημαντικότερα και μαζικότερα αντάρτικα κινήματα της Ευρώπης, το ελληνικό και το ιταλικό. Και εννοείται, φυσικά, από τη σκοπιά της γυναικείας συμμετοχής σε αυτά. το οποίο καλύφθηκε με προσθήκη στοιχείων και από άλλες εκδόσεις ώστε να συμπεριληφθούν και ιστορίες ιταλίδων, ελληνίδων και μακεδονισσών γυναικών που συμμετείχαν στην πρώτη γραμμή της αντίστασης. (…)  

Βιβλιοπαρουσίαση: “Αντάρτισσες, ένοπλες γυναίκες ενάντια στο φασισμό στην Ευρώπη 1936-1949” της Ingrid Strobl (από τις εκδόσεις Δαίμων του Τυπογραφείου) και προβολή της συνέντευξης της Μαρίας Φέρλα-Μπέικου, [καπετάνισσα-ανθυπολοχαγός της επονίτικης διμοιρίας ανταρτισσών της 13ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ] *

την ΤΕΤΑΡΤΗ 4/4 στις 8μμ στην Κατάληψη Δράκα

Η αντιστασιακή μαχήτρια Μαρία Μπέϊκου (1925-2011)από τα 19 της χρόνια πολεμάει με τον ΕΛΑΣ στα βουνά ενάντια στους κατακτητές, στον Εμφύλιο ξανά με τον Δημοκρατικό Στρατό και τέλος φυγαδεύεται κυνηγημένη στην Τασκένδη και κατόπιν στην Ε.Σ.Σ.Δ, όπου – εκτός των άλλων – σπουδάζει στο Ινστιτούτο Κινηματογραφίας, γίνεται στενή φίλη και κουμπάρα του Αντρέι Ταρκόφσκι, αλλά και η “φωνή” στην ελληνική εκπομπή του Ράδιο-Μόσχα. Μετά από 16 ολόκληρα χρόνια θα ξαναδεί τον άντρα της, Γεωργούλα Μπέϊκο.

Στην Αντίσταση

Η Μαρία Φέρλα γεννήθηκε το 1925, στην Ιστιαία της Εύβοιας, από γονείς της μεσαίας τάξης. Η Κατοχή την βρίσκει στο μαθήτρια Γυμνασίου. Η πρώτη της αντιστασιακή πράξη ήταν να στεφανώσει, μαζί με τους συμμαθητές της, το ηρώο στην πλατεία του χωριού, στις 25 Μαρτίου του 1942. Σύντομα οργανώνεται στην «Αλληλεγγύη» ενώ εμφανίζονται οι πρώτες ομάδες ανταρτών. Μπαίνει στην ΕΠΟΝ με τη δημιουργία της και, παράλληλα με το σχολείο, μαζεύει υλικό για τους αντάρτες και μιλάει στα χωριά καλώντας τους πολίτες να στηρίξουν την Αντίσταση.

Μετά το Γυμνάσιο, οι γονείς της που αποφάσισαν ότι θα σπούδαζε Ιατρική, στέλνουν τον αδερφό της στην Αθήνα για τις εγγραφές και σύντομα ακολουθεί και η ίδια. Φτάνοντας στην πρωτεύουσα, όμως, ανακαλύπτει ότι ο αδερφός της έχει συλληφθεί από τις δυνάμεις κατοχής και ότι βρισκόταν στις φυλακές Χατζηκώστα. Στο Χημείο, όπου οργανωνόταν η αντίσταση, συναντά τον σύνδεσμό της, Λεωνίδα Κύρκο και ξεκινά τις προσπάθειες να απελευθερώσει τον Γ.Φέρλα. Τελικά, οι γνωριμίες και τα δώρα του πατέρα της επιτυγχάνουν το σκοπό. Την μέρα που ο αδερφός της βγαίνει από τα κρατητήρια, η Μαρία Φέρλα πέφτει άρρωστη και ο πατέρας της αποφασίζει να διακόψει τις σπουδές της και να επιστρέψει στην Εύβοια. Τα όσα είδε και έζησε στην Αθήνα, όμως, της προκαλούν βαθιά εντύπωση και οργή και την κάνουν να θέλει να λάβει μέρος στον ένοπλο αγώνα.

Στο Καρπενήσι υπήρχε η 13η Μεραρχία του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (ΕΛΑΣ) και, πλαστογραφώντας την υπογραφή του πατέρα της, γίνεται δεκτή . Κύριο καθήκον της διμοιρίας των ΕΠΟΝιτισσών ήταν η εξασφάλιση προμηθειών για τους αντάρτες και η εμψύχωση του λαού. Ξανά, γυρνάει στα χωριά και με τραγούδια, σκετς και ομιλίες προσπαθεί να εξασφαλίσει τα αναγκαία για την επιβίωση του αντάρτικου ενώ, ταυτόχρονα, λαμβάνει μέρος στις μάχες με τους κατακτητές. Πολιτικός καθοδηγητής της ομάδας είναι ο δημοσιογράφος Γεωργούλας Μπέικος, ο οποίος ήταν επιφορτισμένος με τη τήρηση και τη διάδοση των σκοπών της οργάνωσης στους αντάρτες και στον πληθυσμό του χώρου δράσης.

Φτάνει η απελευθέρωση, το φθινόπωρο του 1944, και η Μαρία Φέρλα με τις συντρόφισσές της κόβουν τις κοτσίδες τους για να παρελάσουν στη Λαμία, όπως είχαν υποσχεθεί όταν μπήκαν στην Αντίσταση. Με τη συμφωνία της Καζέρτας, η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου, έθεσε τον ΕΛΑΣ υπό τις διαταγές του Βρετανού στρατηγού Σκόμπυ, ο οποίος ήταν επίσης διοικητής όλων των ενόπλων δυνάμεων στην Ελλάδα.

ο Εμφύλιος ήταν άμυνα

Η ευφορία από την απελευθέρωση δεν θα διαρκέσει όμως για πολύ. Πριν συμπληρώσει δυο μήνες ελευθερίας η Αθήνα, ξεσπάνε τα Δεκεμβριανά μεταξύ ΕΑΜ και κυβέρνησης που είχε τη στήριξη των αγγλικών στρατευμάτων, για τον τρόπο με τον οποίο θα έπρεπε να συγκροτηθούν οι ένοπλες δυνάμεις της ελεύθερης πλέον Ελλάδας.

Ύστερα από πέντε εβδομάδες ανελέητων μαχών το ΕΑΜ αναγκάστηκε να υπογράψει τη Συμφωνία της Βάρκιζας με την κυβέρνηση του νέου πρωθυπουργού, Ν. Πλαστήρα, και ο ΕΛΑΣ παίρνει δυο εβδομάδες διορίας για να αφοπλιστεί και να διαλυθεί. Η Μαρία Φέρλα παραδίνει το όπλο της. «Το κάναμε με κλάματα. Δεν καταλαβαίναμε γιατί, αφού είχαμε νικήσει. Και ξέραμε ότι τώρα αρχίζουν όλα τα βάσανα».

Τον Νοέμβριο του 1945 παντρεύεται τον Γεωργούλα Μπέικο ο οποίος συλλαμβάνεται τον Απρίλιο του 1946. Η ίδια αντιμετωπίζει πολλές κακουχίες, προσβάλλεται από φυματίωση και εν τέλει μπαίνει στις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού. Οργανώνει τη φυγή της για την ΕΣΣΔ, τον Αύγουστο του 1949, μέσω Αλβανίας.

Χωρίς ιθαγένεια στην Ε.Σ.Σ.Δ.

Φορτωμένη σαν εμπόρευμα σε αμπάρι πλοίου φτάνει στην Τασκένδη, ενώ ο άντρας της καταδικάζεται σε ισόβια και ο αδερφός της βρίσκεται ήδη στην εξορία. Το 1952 επιλέγεται για τη θέση της εκφωνήτριας στον ελληνόφωνο ραδιοφωνικό σταθμό της Μόσχας, Εδώ Μόσχα, και τον επόμενο χρόνο ξεκινάει τις σπουδές της στο Ινστιτούτο Κινηματογράφου, με καθηγητή τον Μιχαήλ Ρομμ. Στο ίδιο τμήμα μαθητής είναι και ο Αντρέι Ταρκόφσκι με τον οποίο και την μετέπειτα σύζυγό του Ίρμα Ράους, αναπτύσσουν βαθιά φιλία. Κατά το τρίτο έτος των σπουδών τους μάλιστα συνσκηνοθετούν ένα φιλμ βασισμένο στο διήγημα του Έρνεστ Χέμινγουέι, «Οι φονιάδες» . Η κ. Μπέικου μάλιστα έδωσε το όνομα στο γιο του Αντρέι και της Ίρμα, Αρσένι. Στην Ε.Σ.Σ.Δ. ζει το θάνατο του Στάλιν και την ανακούφιση στην κοινωνία όταν ο Χρουστσόφ κήρυξε την αποσταλινιποίηση.

Ξαναβρίσκεται με τον άντρα της το 1961, ο οποίος έχει καταφέρει να μεταβεί στη Μόσχα με διαπίστευση της «Αυγής». Το 1975, με τη Μεταπολίτευση, η Μαρία Μπέικου επιστρέφει στην Ελλάδα για να ξαναπάρει την ιθαγένεια. Μετά από 25 χρόνια χωρίς ιθαγένεια και έξι μήνες ταλαιπωριών με το ελληνικό σύστημα, παίρνει το ελληνικό διαβατήριο και γυρνάει στη Μόσχα για να μάθει ότι ο άντρας της έχει πεθάνει. «Ήταν ασύλληπτο. Δεν μου το είπαν μέχρι που έφτασα σπίτι. Να μεταφέρω την τέφρα του στα χέρια μου, σαν την Ηλέκτρα. Δεν ήθελα να ζήσω» μας λέει συγκινημένη, «μετά το θάνατο του Γεωργούλα δεν με ενδιαφέρει τίποτα, δεν ασχολούμαι καθόλου με το κόμμα, έκοψα κάθε σχέση».

Επιστροφή στην Ελλάδα

Με 1.000 δραχμές αποζημίωση από το ελληνικό κράτος και πληρωμένα τα έξοδα μεταφοράς της οικοσκευής της από τη Σοβιετική Ένωση, η κ. Μπείκου επέστρεψε στην Αθήνα και εργάστηκε στις διαπραγματεύσεις για τις μετακλήσεις μεγάλων σοβιετικών καλλιτεχνών στην Ελλάδα. Εργάστηκε επίσης στη Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, στην εφημερίδα «Έθνος» κ.α. «Δούλεψα πολύ, μπορώ να πω ότι δούλευα 25 ώρες τη μέρα» τονίζει η κ. Μπέικου. Σήμερα, 84 ετών, αφιερώνει το χρόνο της στην υγεία της και το θέατρο. Στα τέλη Οκτωβρίου, μάλιστα, θα ανεβεί ξανά η παράσταση «Μάουζερ» του Χάινερ Μύλλερ, σε σκηνοθεσία Θ. Τερζόπουλου, στην οποία ερμηνεύει το ρόλο της κατηγόρου.

Στην ερώτηση αν λαμβάνει κάποια βοήθεια από το κράτος, απαντά ξαφνιασμένη: «Θα αστειεύεστε βέβαια!» και λέει πως μέσα της υπάρχει πια πικρία από το πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα. Τώρα αφιερώνει αποκλειστικά το χρόνο της στις δραστηριότητές της και την υγεία της, αφού εξακολουθεί να κάνει θεραπεία για τον καρκίνο. «Αυτή τη μάχη θα την δίνω μέχρι το τέλος της ζωής μου, απ’ ότι φαίνεται», μας λέει γελώντας ήρεμη ανάμεσα σε ιστορικής αξίας κειμήλια και φωτογραφίες από τη ζωή του ζεύγους Μπέικου.

Σεπτέμβριος 2009

Σας ενημερώνουμε ότι η σημερινή συνέλευση δεν θα πραγματοποιηθεί λόγω της συμμετοχής της Κατάληψης Δράκα στην έκτακτη συνελευση της Κατάληψης Ελαία η οποία απειλείται με εκκένωση από τον Δήμο Κέρκυρας

(σχετικό κείμενο εδώ https://katalipsielaia.squat.gr/2012/03/07/%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CF%88%CE%B7%CF%83-%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%80/ )

Όλοι στη συνέλευση στις 9 μμ στη Κατάληψη Ελαία.

Η αρχή έγινε το 2006 όταν, με αφορμή την απόκτηση μιας τυπογραφικής μηχανής RotaprintR40 συγκροτήθηκε η τυπογραφική κολεκτίβα rotta. Η μηχανή μας παραχωρήθηκε από βερολινέζους συντρόφους και το όλο εγχείρημα στεγάστηκε στα υπόγεια της κατάληψης Βίλλα Αμαλίας. Η ανάγκη για τη δημιουργία ενός κινηματικού τυπογραφείου είχε γεννηθεί σε κάποια κεφάλια σχεδόν ταυτόχρονα με την επιθυμία του ευρύτερου πολιτικού-κοινωνικού χώρου της Αναρχίας, της Αντιεξουσίας και της Αυτονομίας να διαδίδει το λόγο, τις ιδέες και τις πολιτικές του θέσεις μέσω εντύπων. Υπήρχε η βαθειά αντιφατική συνθήκη τα έντυπα αντιπληροφόρησης, προπαγάνδας και αυτομόρφωσης να παράγονται σε εμπορικά τυπογραφεία, χωρίς οι συντάκτες τους να έχουν διεισδύσει στα μυστικά της διαδικασίας που ξεκινάει από μια ιδέα και καταλήγει στην τυπωμένη σελίδα. Αυτό τον διακαή πόθο προσπάθησε να ικανοποιήσει από το ξεκίνημά του το εγχείρημά μας αυτό.

Η ανάγκη της αντιπληροφόρησης – σε αντίθεση με την πληροφόρηση που προσφέρουν τα καθεστωτικά μμε – της αυτονομίας και της αυτοοργάνωσης – σε αντίθεση με τις εμπορικές σχέσεις τυπογράφου πελάτη – είναι η βάση για την ύπαρξη και τη συνέχεια αυτού του αυτοδιαχειριζόμενου τυπογραφείου.

Επιθυμώντας να χρησιμοποιηθεί σαν κινηματική υποδομή, η συνέλευση της κολεκτίβας έθεσε σαν αρχές λειτουργίας της την αντίθεση στην ιεραρχική τάξη, την εμπορευματική λογική και τα καθεστωτικά μμε. Όσοι και όσες, είτε ως μονάδες είτε ως συλλογικότητες λειτουργούν με αυτές τις αρχές, μπορούν να χρησιμοποιήσουν τη δομή αυτή για κινηματικούς σκοπούς.

[…]

Είναι αλήθεια ότι μας αρέσουν τα δύσκολα, αλλά ακόμα περισσότερο μας αρέσει να τα αντιμετωπίζουμε στο πλαίσιο της συλλογικής αυτοοργάνωσης. Η υλική έκφραση αυτής της διάθεσης είναι ένα ανοιχτό κάλεσμα σε ομάδες, συλλογικότητες και ατομικότητες, που ενδιαφέρονται να ενισχύσουν με οποιοδήποτε τρόπο (ηθικό, ψυχολογικό, υλικό και οικονομικό) την κολεκτίβα rotta. Ζητούμενο για μας, πέρα από τη φυσική συμμετοχή ενός πυρήνα ατόμων στα τυπώματα και τις διαδικασίες της κολεκτίβας, είναι η δημιουργία ενός δικτύου υποστήριξης από όσους συντρόφους και συντρόφισσες αισθάνονται το εν λόγω εγχείρημα δικό τους. Τη χαρά και τον ενθουσιασμό που νιώθουμε κάθε φορά που ένα τυπωμένο φύλλο χαρτιού βγαίνει από τη μηχανή θέλουμε να τα μοιραζόμαστε με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες στους καθημερινούς μας αγώνες, με το χώρο στον οποίο ανήκουμε, με το κίνημά μας.

Από το τυπογραφείο στην αυλή της Αχαρνών και Χέυδεν                                                                                   rottacollective@yahoo.gr / rotta@espiv.net

…στην Κατάληψη Ελαία το Σάββατο 10/3/12 στις 8μμ

Με απόφαση της αστικής δημοκρατίας, μέσω του μηχανισμού της δικαιοσύνης, η αναρχική Στέλλα Αντωνίου βρίσκεται προφυλακισμένη από τις 4/12/2010 στην γυναικεία πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού, με ένα σαθρό κατηγορητήριο . Οι κατηγορίες που τη βαραίνουν είναι ότι στο σπίτι του συντρόφου της, Κώστα Σακκά βρέθηκαν τα αποτυπώματα της. Στοιχεία από ότι φαίνεται ικανά ώστε να κατηγορηθούν για συμμετοχή σε ‘’άγνωστη τρομοκρατική οργάνωση’’ με άγνωστη επίσης δράση. Ενδείξεις –που αν και  δεν επαρκούν ώστε να στοιχειοθετήσουν οι διωκτικές αρχές κατηγορία – αντικρούστηκαν αμέσως από τη Στέλλα Αντωνίου.

Αναλυτικότερα, στο σπίτι που βρέθηκαν τα δαχτυλικά της αποτυπώματα, βρέθηκαν επίσης αλεξίσφαιρα γιλέκα και χειροβομβίδες .Ενώ σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση ,η κατηγορία που θα μπορούσε να απαγγελθεί θα ήταν αυτή της οπλοκατοχής , στην προκειμένη περίπτωση, απλά και μόνο λόγω της πολιτικής της ταυτότητας της Στέλλας Αντωνίου, μετατρέπεται αυτόματα σε συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση.

Το θέατρο του παραλόγου συνεχίζεται καθώς η Αντωνίου παραμένει προφυλακισμένη με κυριότερο στοιχείο τη μαρτυρία μιας γυναίκας αστυνομικού του Α.Τ. Καλλιθέας. Η αστυνομικός ισχυρίζεται ότι η Αντωνίου αποπειράθηκε να αφαιρέσει οπλισμό από το οπλοστάσιο του τμήματος (!).

Είναι γνωστό ότι οι συνθήκες κράτησης στις φυλακές είναι απάνθρωπες. Στην περίπτωση της Αντωνίου, η κατάσταση είναι ακόμα πιο δύσκολη, διότι αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα υγείας με τα μάτια της, το οποίο είναι επιβεβαιωμένο από τρία νοσοκομεία. Η κατάστασή της επιδεινώνεται σταδιακά, γεγονός που οξύνθηκε με μεγάλου μέρους της οροφής του κελιού της, το οποίο την καταπλάκωσε (5 Γενάρη του 2012). Η πτώση τμήματος της οροφής  είχε ως αποτέλεσμα την πρόκληση κάκωσης μυών στον αυχένα καθώς και δύο εσωτερικές αιμορραγίες στο οπτικό νεύρο του δεξιού ματιού.

Ύστερα από δική της επιμονή, η Αντωνίου μεταφέρθηκε υπό άθλιες συνθήκες στο νοσοκομείο, όπου οι συνθήκες φυλάκισης συνεχίστηκαν και στη μεταφορά. Τελικά, η Αντωνίου εξαναγκάστηκε να μεταφερθεί  μέσα σε ένα μικροσκοπικό κλουβί. Εκτός από την καταρράκωση  της  αξιοπρέπειας της , το γεγονός επιδείνωσε την ήδη κρίσιμη κατάσταση της υγεία της. Τουλάχιστον, στη συγκεκριμένη περίπτωση μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, ενώ τις προηγούμενες φορές που το είχε ζητήσει, λόγω του χρόνιου οφθαλμολογικού προβλήματος που αντιμετωπίζει, δεν της επιτρεπόταν, εξαιτίας του εξ’ ορισμού σαδιστικού «σωφρονιστικού» συστήματος.

Την ακριβώς προηγούμενη μέρα από την πτώση της οροφής είχε καταθέσει αίτηση αποφυλάκισης –  και για λόγους υγείας -, η οποία και απορρίφθηκε. Το γεγονός αυτό είναι ενδεικτικό της εκδικητικής μανίας κράτους και ανθρωποφυλάκων και των συνθηκών κολαστηρίου που επικρατούν στις φυλακές. Και αν αναλογιστούμε και τις εξετάσεις που επιβάλλονται σε όλες τις κρατούμενες (κολπική εξέταση) κατά την προφυλάκισή τους – όπως και στην Αντωνίου- αντιλαμβανόμαστε περισσότερο το απάνθρωπο σύστημα των φυλακών.

Στο καπιταλιστικό σύστημα και στην  περίοδο της οικονομικής του κρίσης, οι αντιφάσεις της ταξικης δικαιοσύνης γίνονται εμφανέστερες από ποτέ. Είναι πλέον ολοφάνερο ότι οι φυλακές υπάρχουν για να εκφοβίζουν, προκειμένου να διατηρείται η επίπλαστη κοινωνική ειρήνη και να τιμωρείται κάθε στάση ανυπακοής. Ο αριθμός των πολιτικών κρατουμένων αυτή τη στιγμή ξεπερνά τους 30, ενώ την ιδια στιγμή πλήθος δικαστών, πολιτικών, μπάτσων, επιχειρηματιών, παπάδων και χουντικών παραμένουν ελεύθεροι, επειδή είναι ταξικοί σύμμαχοι του κράτους.

ΤΡΙΤΗ 6 ΜΑΡΤΙΟΥ ΚΑΤΑΘΕΤΕΙ ΝΕΑ ΑΙΤΗΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗΣ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗ ΣΤΕΛΛΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

Κατάληψη Δράκα

Αναρχική ομάδα Cumulonimbus

draka.squat.gr – cumulonimbus.squat.gr

ANTIPASTI. Έτσι αποκαλούνται στην Ιταλία τα ορεκτικά ,

μια και σερβίρονται πριν (anti) από τα ζυμαρικά .

Μπορούν να είναι από αλλαντικά και τυρί ,

μέχρι μικρά σαλατικά , crostini και bruschetta