“Κουβαλάμε έναν καινούργιο κόσμο, εδώ, στις καρδιές μας
κι ο κόσμος αυτός μεγαλώνει κάθε στιγμή.
Μεγαλώνει και τώρα ακόμα που μιλάω.”
B.Durruti
Το παλιό αρχοντικό της Λεωφόρου Αλεξάνδρας στέκεται εδώ και 15 χρόνια παρατημένο, περιμένοντας κάποιον να του δώσει ξανά ζωή και χρησιμότητα. Αφ’ότου παραχωρήθηκε στο νοσοκομείο με σκοπό την λειτουργία της σχολής νοσηλευτών έχει αφεθεί επιδεικτικά να ρημάξει και ο λόγος της εγκατάλειψης και της μη αξιοποίησης του είναι προφανής.
Το εγχείρημα της Δράκας γεννήθηκε μέσα από τις φοιτητικές κινητοποιήσεις και καταλήψεις στα κτίρια της πρυτανείας και των διοικητικών υπηρεσιών του πανεπιστημίου, κατά την διάρκεια των οποίων η αδυναμία των φοιτητικών συλλόγων και των φοιτητικών παρατάξεων να λάβουν ριζοσπαστικές αποφάσεις και να κάνουν ουσιαστικές προτάσεις αντίστοιχα, σχετικά με την συνέχιση των διεκδικήσεων, μας ώθησε στην αναζήτηση ενός χώρου που θα στέγαζε όχι μόνο εμάς αλλά και τις αρνήσεις μας και τις επιθυμίες μας έξω από τα στενά όρια των κινητοποιήσεων αυτών. Ξεκίνησε έτσι ένας νέος κύκλος συνελεύσεων, προπαρασκευαστικών για μια στεγαστική κατάληψη και για τα χαρακτηριστικά της κίνησης αυτής.
Η κατάληψη λοιπόν αυτού του κτιρίου και η μετατροπή του σε αυτοδιαχειριζόμενη στέγη ήρθε ως αποτέλεσμα της εναντίωσής μας στην κατάργηση της έως τότε δωρεάν στέγασης των φοιτητών του Ιονίου Πανεπιστημίου. Ενός προβλήματος που εκφράστηκε απο το 1986 και η λύση που δόθηκε από τις τότε πρυτανικές αρχές ήταν η ανάθεση του σε ιδιώτες μεγαλοξενοδόχους. Σήμερα, μετά από 25 χρόνια, όχι μόνο συνεχίζεται η “προσωρινή” λύση με αποτέλεσμα το δημόσιο χρήμα να περνάει σε ιδιωτικά χέρια, αλλά το πρόβλημα εντείνεται ζητώντας από τους φοιτητές να καταβάλλουν άμεσα το 1/3 του συνολικού ποσού, ενώ τα υπόλοιπα τα έχουν ήδη καταβάλει οι γονείς τους και οι ίδιοι μέσω της φορολογίας.
Κοινή μας αφετηρία λοιπόν, αποτέλεσε η εναντίωσή μας σε ένα καθεστώς καταπίεσης, καταπάτησης και περιστολής των δικαιωμάτων μας και σε μια κοινωνία η οποία προβάλλει σαν μοναδικές αξίες τον πλουτισμό και τον ατομικισμό. Αυτό που μας ενώνει τελικά, και επιζητούμε να μας ενώσει με όλους όσους δεν θέλουν να τρέφουν αυταπάτες, δεν κλείνουν τα μάτια επιλεκτικά και δεν σιωπούν συνένοχα απέναντι σε όσα εξυφαίνονται γύρω μας είναι τα χαρακτηριστικά που θέτουμε όλοι μαζί με ομοφωνικές διαδικασίες σε κάθε συνέλευση, που πραγματοποιείται κάθε Τετάρτη (στις 9μμ) και είναι ανοιχτή για τον καθένα/καθεμία,και στην οποία προτείνουμε, συνδιαμορφώνουμε, διοργανώνουμε, προωθώντας εγχειρήματα και δημιουργώντας καινούργια.
Βασική επιδίωξη του εγχειρήματος, είναι να απευθυνθεί πρωτίστως σε φοιτητές που έχουν χάσει το δικαίωμα στέγασης, δεν μπορούν ή δεν συμφωνούν να καταβάλουν τα ποσά που επιβάλλει το πανεπιστήμιο σε ιδιωτικά συμβεβλημένα ξενοδοχεία που λειτουργούν ως εστίες. Μια έμπρακτη απάντηση στον παραλογισμό της κρατικής πολιτικής-που αφήνει τους δημόσιους χώρους να ερημώνουν-, σε όλα αυτά που μας ξενίζουνε, σε όλα αυτά που προάγουν την εκμετάλλευση και την κυριαρχία πάνω στις ζωές μας, αναπαράγοντας ακόμα περισσότερο την απάθεια και την αλλοτρίωση. Μιλάμε για αυτονομία σήμερα, για κάτι που είναι εφικτό και μας αναλογεί.
Με την είσοδο μας στο κτίριο πρώτος μας στόχος ήταν η αποκατάστασή του και η μετατροπή του σε αυτοδιαχειριζόμενη στέγη, αλλά και σήμειο αλληλεπίδρασης ώστε να γίνει χώρος δημιουργικότητας και προώθησης της ατομικής και συλλογικής έκφρασης πρωτοτυπίας με κάθε διαθέσιμο μέσο, συναρμόζοντας τις διάφορες επί μέρους αντιστάσεις σε έναν τρόπο ζωής.
Το κτίριο αυτό, πλέον στεγάζει εμάς και τις πεποιθήσεις μας και αποτελεί χώρο ανταλλαγής ιδεών και απόψεων, πάντα μέσα από συλλογικές διαδικασίες. Μακριά από κομματικές επιρροές, ξεπερνώντας τις οποιεσδήποτε αρχικές δυσκολίες και με βασικές αρχές την αυτοοργάνωση, την αντιιεραρχεία, την ομοφωνία, την αλληλεγγύη, και την ισότιμη συνδιαμόρφωση κοινών αρχών και ιδεών προσδοκούμε να μετατρέψουμε αυτό το κτίριο σε εστία εκδηλώσεων, συζητήσεων και διαφόρων μορφών δράσης. Μας αφήνει εντελώς αδιάφορους οποιαδήποτε οικονομική ή ιδιοκτησιακή εκμετάλλευση αυτού του χώρου. Αντιθέτως, σκοπός μας είναι να τον κάνουμε ένα ενεργό κομμάτι της πόλης για τον καθένα.
One thought on “δρακόντιο κείμενο”