1. Η απεργία πείνας που ξεκίνησαν 300 μετανάστες από την Τρίτη 25 Ιανουαρίου σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αποτελεί ένα συλλογικό και μαζικό αγώνα μεταναστών, πρωτόγνωρο ίσως για τα ελληνικά δεδομένα. Η «μοναδικότητά» του δεν έγκειται μονάχα στα ποσοτικά χαρακτηριστικά αυτής της απεργίας πείνας αλλά και στα ίδια τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά. Αυτό που σκόπιμα στις μέρες μας αποκρύπτεται από τα media είναι τα αυτοοργανωμένα κι ακηδεμόνευτα χαρακτηριστικά αυτού του αγώνα. Μια μαζική απεργία πείνας που ξεκίνησε και συνεχίζεται με οριζόντιες διαδικασίες ελεύθερης συμμετοχής κι αυτοοργάνωσης. Ένας ακέφαλος αγώνας από ανθρώπους που ούτως ή άλλως έχουν διαφορετικές μεταξύ τους εμπειρίες κι αναφορές.
2. Η μαζική αυτή απεργία πείνας δεν μπορεί να αναγνωσθεί ξέχωρα από την κυριαρχική συγκυρία μέσα στην οποία υλοποιείται. Το δημοκρατικό καθεστώς δείχνει αποφασισμένο να επιβάλλει ολοκληρωτικά μέτρα αποτροπής των ροών μετανάστευσης και ταυτόχρονα να προχωρήσει σε μαζικές συλλήψεις κι απελάσεις προσφύγων και μεταναστών θεμελιώνοντας κάθε θεσμική (υπο)δομή της Ευρώπης–Φρούριο (φράχτες, στρατόπεδα συγκέντρωσης, ευρωπαϊκή συνοριοφυλακή κτλ). Ταυτόχρονα η δημοκρατία (επαν)οπλίζει το νομικό της οπλοστάσιο (σύσφιξη του καθεστώτος διεκδίκησης και παροχής πολιτικού ασύλου) ενώ φρεσκάρει τις διακρατικές της «υπηρεσιακές» συνεργασίες για να προσπεράσει τις γραφειοκρατικές «συμπληγάδες» στις επαναπροωθήσεις μεταναστών. Τα «δημοκρατικά προσχήματα» και τα «ανθρωπιστικά αναχώματα» παρακάμπτονται με την επίκληση των «κοινωνικών ορίων» και των «εθνικών κινδύνων». Η δημοκρατία – σε κρίση- επιχειρεί να (επανα)διαμορφώσει έναν εσωτερικό κι εξωτερικό εχθρό: τους «ξένους», τους «άλλους». Ο θεσμικός ρατσισμός ελαύνει και παρακινεί την ενεργοποίηση του κοινωνικού φασισμού (από τη ρατσιστική δυσανασχέτηση για την πολυπληθή παρουσία μεταναστών σε ορισμένες γειτονιές έως τους ναζιστικούς χαιρετισμούς στα δημοτικά συμβούλια του πολιτεύματος).
3. Μέσα σε αυτήν την συγκυρία, η απεργία πείνας των «300» αποτελεί ένα ανάχωμα σε όλο αυτόν τον αναδυόμενο θεσμικό ρατσισμό και κοινωνικό εκφασισμό. Την ίδια στιγμή που στα ανοιχτά της Κέρκυρας πνίγονται 25 μετανάστες, στη συνοριογραμμή του έβρου ορθώνεται δωδεκάμετρος φράχτης, στη ριτσώνα ετοιμάζεται ένα από τα 15 νέα στρατόπεδα κράτησης, στη βουλή εισέρχεται προς ψήφιση το νέο νομοσχέδιο για το άσυλο, στον άγιο παντελεήμονα εφαρμόζονται φασιστικές πρακτικές εξόντωσης μεταναστών, την ίδια στιγμή που όλα αυτά συμβαίνουν και δεν προκαλείται καμία “πολιτική κρίση”, μια μαζική απεργία πείνας μεταναστών έρχεται να κλονίσει ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό. Οι μετανάστες όχι απλά αντιστρέφουν τη θυματοποίησή τους αλλά βγαίνουν στο προσκήνιο βάζοντας όρους στις διεκδικήσεις τους. Η αδυναμία του καθεστώτος να αφομοιώσει και να ελέγξει αυτόν τον αγώνα και τα χαρακτηριστικά του είναι καταφανής.
4. Το μίσος της δημοκρατίας απέναντι στην απεργία πείνας των 300 δεν μπορεί να αποκρυφτεί. Από την πρώτη ημέρα της δημοσιοποίησης κι έναρξης του αγώνα, ένας συρφετός θεσμικών και παραθεσμικών εκπροσώπων επιχειρεί να τον στρεβλώσει και να τον καθυποτάξει. Με την αγαστή συνεργασία των media επιχειρείται η απονοηματοδότηση των περιεχομένων και των υποκειμένων του αγώνα. Η δημόσια συζήτηση στρέφεται στο «πανεπιστημιακό άσυλο» και στις «ποινικές ευθύνες των υποκινητών»! Το μέγεθος της στρέβλωσης ενός «από κάτω» συλλογικού αγώνα ξεπερνάει κάθε όριο καθώς η κυριαρχία με τον τρόπο αυτό επιχειρεί να διαμορφώσει εκείνο το κατάλληλο κοινωνικό «υπόστρωμα» πάνω στο οποίο θα πατήσει για να καταστείλει ή να καναλιζάρει μια ανεξέλεγκτη για αυτήν πραγματικότητα. Η πολιτική και κοινωνική διαμεσολάβηση (πολιτικά κόμματα, μ.μ.ε., σύλλογοι ακαδημαϊκών, κ.ά.) ορμάει -με απειλές και ύβρεις- πάνω στους μετανάστες και τους αλληλέγγυους που έχουν «καταλάβει» έναν ανενεργό ούτως ή άλλως χώρο της Νομικής για να πραγματώσουν τις πολιτικές τους διεκδικήσεις. Τι άραγε φοβούνται όλοι αυτοί αν όχι την επιτυχία ενός αδιαμεσολάβητου κι αυτοοργανωμένου κοινωνικού αγώνα μέσα σε μια περίοδο όπου οι «συστημικές αναδιαρθρώσεις» απαιτούν σιωπή νεκροταφείου; Τι άραγε φοβάται η δημοκρατία αν όχι μια κλιμακούμενη κοινωνική έκρηξη και μια αντίστοιχη πολιτική αποσταθεροποίηση που θα προέλθει από τη γενικευμένη και συσσωρευμένη κοινωνική δυσανασχέτηση απέναντι στο σύστημα;
5. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι και στο πλαϊ των τριακοσίων απεργών πείνας καθώς ο αγώνας τους αποτελεί ένα μικρό κομμάτι του συνολικότερου αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση. Ένας αγώνας που θέτει από μόνος του τα χαρακτηριστικά του, ξεπερνάει τα όρια της αστικής νομιμότητας και δημιουργεί αναχώματα στην κυριαρχική επέλαση και τον κοινωνικό εκφασισμό, δεν μπορεί παρά να είναι μια γενικότερη κοινωνική αναγκαιότητα. Εξάλλου οι περιφράξεις που ορθώνει η εξουσία στις ζωές μας αφορούν κάθε καταπιεσμένο κι εκμεταλλευόμενο, ντόπιο και μετανάστη. Τα τείχη των αποκλεισμών διευρύνονται προς κάθε απόκληρο αυτού του κόσμου και η υπόθεση της Αντίστασης είναι υπόθεση όλων μας όπως και της Αλληλεγγύης.
Κοινωνικό άσυλο σε κάθε καταπιεσμένο σε κάθε γειτονιά.
Κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών για μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας, αλληλεγγύης, δίχως κράτη, πατρίδες, αφεντικά, εκμετάλλευση.
κείμενο από το στέκι ΘΕΡΣΙΤΗΣ
Κατάληψη Ελαία
Γ.Σ. Κατάληψης Δράκα
Κείμενο Απεργών Πείνας
Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη. Είμαστε μετανάστες και μετανάστριες από όλη την Ελλάδα. Ήρθαμε εδώ διωγμένοι από τη φτώχια, την ανεργία, τους πολέμους, τις δικτατορίες. Οι πολυεθνικές της Δύσης και οι πολιτικοί υπηρέτες τους στις πατρίδες μας, δεν μας άφησαν άλλη επιλογή από το να ρισκάρουμε τις ζωές μας 10 φορές για να έρθουμε μέχρι την πόρτα της Ευρώπης. Η Δύση που καταληστεύει τον τόπο μας, με το απείρως καλύτερο βιοτικό επίπεδο από εκεί, είναι για μας η μοναδική ελπίδα να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Ήρθαμε (με κανονική ή όχι είσοδο) στην Ελλάδα και δουλεύουμε για να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας. Βρισκόμαστε στην αναξιοπρέπεια και στο σκοτάδι της παρανομίας για να ωφελούνται οι εργοδότες και οι υπηρεσίες του κράτους από την άγρια εκμετάλλευση της εργασίας μας. Ζούμε από τον ιδρώτα μας και με το όνειρο κάποια στιγμή να αποκτήσουμε ίσα δικαιώματα με τους έλληνες συναδέλφους.
Το τελευταίο καιρό τα πράγματα έχουν γίνει πολύ δύσκολα για εμάς. Όσο κόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις, όσο ακριβαίνουν τα πάντα, τόσο ο μετανάστης παρουσιάζεται ως φταίχτης, ως ο υπαίτιος για την εξαθλίωση και την άγρια εκμετάλλευση των ελλήνων εργαζομένων και μικροεπιχειρηματιών. Η προπαγάνδα φασιστικών και ρατσιστικών κομμάτων και οργανώσεων έχει πλέον γίνει η επίσημη γλώσσα του κράτους για το μεταναστευτικό. Η φρασεολογία τους αναπαράγεται πλέον αυτούσια από τα ΜΜΕ όταν μιλάνε για εμάς. Οι «προτάσεις» τους πλέον εξαγγέλλονται ως κυβερνητικές πολιτικές. Τείχος στον Έβρο, πλωτά στρατόπεδα και ευρωστρατός στο Αιγαίο, πογκρόμ και τάγματα εφόδου στις πόλεις, μαζικές απελάσεις. Πάνε να πείσουν τους έλληνες εργαζόμενους, πως συνιστούμε ξαφνικά απειλή για αυτούς, πως εμείς φταίμε για την πρωτοφανή επίθεση που δέχονται από τις ίδιες τους τις κυβερνήσεις.
Η απάντηση στο ψέμα και στη βαρβαρότητα πρέπει να δοθεί τώρα και θα την δώσουμε εμείς οι μετανάστες και μετανάστριες. Μπαίνουμε μπροστά με τη ζωή μας για να σταματήσουμε τώρα την αδικία σε βάρος μας. Ζητάμε την νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριών, ζητάμε ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους έλληνες εργαζομένους και εργαζόμενες. Ζητάμε από τους έλληνες συναδέλφους μας εργαζομένους, από κάθε άνθρωπο που τώρα υποφέρει κι αυτός από την εκμετάλλευση του ιδρώτα του, να σταθεί δίπλα μας. Να στηρίξει τον αγώνα μας, για να μην αφήσει να επικρατήσει και στο δικό του τόπο το ψέμα και η αδικία, ο φασισμός και η απολυταρχία των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Αυτό δηλαδή που έχει επικρατήσει και στις δικές μας πατρίδες και μας ανάγκασε να ξενιτευτούμε για να μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, εμείς και τα παιδιά μας.
Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη. Βάζουμε την ζωή μας σε κίνδυνο, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν είναι ζωή αυτή για ένα αξιοπρεπή άνθρωπο. Προτιμούμε να πεθάνουμε εδώ, παρά τα παιδιά μας να ζήσουν αυτά που περάσαμε εμείς.
Ιανουάριος 2011
Η Συνέλευση των μεταναστών απεργών πείνας
Ανακοίνωση των απεργών πείνας μεταναστών – 5 Φεβρουαρίου 2011- 12η μέρα απεργίας πείνας
Διανύοντας τη 12η μέρα απεργίας πείνας, θέλουμε για άλλη μια φορά να ξεκαθαρίσουμε το τοπίο γύρω από τον σκληρό αγώνα που αποφασίσαμε να κάνουμε για αξιοπρεπή ζωή.
Τώρα που σταμάτησε ο πόλεμος της λάσπης και των ψεμάτων, που κατέκλυσαν τα ΜΜΕ τις πρώτες μέρες της απεργίας πείνας στη Νομική, τώρα που η παραπλανητική κουβέντα για το πανεπιστημιακό άσυλο μπήκε στην άκρη, τώρα που Έλληνες σύντροφοί μας διώκονται σχεδόν σαν δουλέμποροι, τώρα που ακόμα και υπουργοί παραδέχονται κάποια από τα δίκια μας, ήρθε η ώρα ν’ ακουστεί δυνατά το δίκαιο αίτημά μας για νομιμοποίηση, για να μπει ένα τέλος στην πολύχρονη εκμετάλλευσή μας στην Ελλάδα.
Δηλώνουμε ξανά σε όλους τους τόνους και προς κάθε πλευρά, ότι ζούμε χρόνια στην Ελλάδα, ότι δουλεύουμε ανασφάλιστοι και με μεροκάματα πείνας. Ήρθαμε στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη και ξεκινήσαμε αυτόν τον αγώνα, γιατί δεν πάει άλλο. Κι αυτή η απόφαση είναι όλη δική μας, εμάς των 300 και όλων των άλλων μεταναστών που μας εμπιστεύθηκαν ν’ αγωνιστούμε γι’ αυτή.
Δεν θα σταματήσουμε αυτή την απεργία πείνας ό,τι και αν συμβεί σε μας, στην υγεία μας και τη ζωή μας. ‘Η θα φύγουμε σαν αξιοπρεπείς άνθρωποι με ψηλά το κεφάλι και με εγγυήσεις ότι θα ζούμε νόμιμα και με δικαιώματα ή αλλιώς δεν έχουμε λόγο να ζούμε.
Ο αγώνας μας είναι αγώνας και όλων των Ελλήνων συναδέλφων μας. Τους καλούμε για άλλη μια φορά να σταθούν δίπλα μας και στο ύψος των περιστάσεων.
Καλούμε την κυβέρνηση να σταματήσει την αδιαλλαξία απέναντί μας και να προχωρήσει στα αυτονόητα. Είμαστε εργαζόμενοι στην Ελλάδα και ή θα μας αντιμετωπίσει ως τέτοιους ή να δώσει εντολή για κατασκευή 300 φερέτρων.
Μήνυμα των απεργών πείνας προς τους αλληλέγγυους
Εμείς οι μετανάστες απεργοί πείνας από το κτίριο της Πατησίων, τη 12η μέρα απεργίας μας, ελπίζουμε ότι εσείς οι Έλληνες αλληλέγγυοι και οι εργαζόμενοι συνάδελφοί μας, όσοι ανταποκρίθηκαν μέχρι τώρα και όσοι το σκέφτονται ακόμα, να έχουν κατανοήσει ότι ο αγώνας μας είναι και δικός τους. Είναι αδιαμεσολάβητος και ακαθοδήγητος από γραφειοκρατίες, δίκαιος και ανιδιοτελής. Σας καλούμε να υπερβείτε τις όποιες διαιρέσεις, διαφορές και ιδεοληψίες, τις όποιες επιφυλάξεις απέναντι στον αγώνα μας και τον τρόπο που διαλέξαμε να γίνει. Να δώσουμε αυτή την αδιαπραγμάτευτη μάχη μαζί μέχρι τέλους. Να βγούμε νικητές από αυτήν. Να στείλουμε το μήνυμα σε κάθε Έλληνα και ξένο εργάτη στην Ελλάδα, να σηκώσει κεφάλι, να σταματήσει να είναι θύμα επιλόγων – που μόνο τα δικά του συμφέροντα δεν εξυπηρετούν, αλλά μόνο των εκμεταλλευτών του. Η απεργία είναι όλων μας. Η απεργία θα νικήσει.
οι απεργοί
