Όλα ξεκίνησαν με την ίδρυση των πρώτων ελληνικών πανεπιστημίων. Τα πανεπιστήμια των αστικών κέντρων λειτούργησαν ως απόδειξη πολιτισμού και τα πανεπιστήμια της περιφέρειας απλώθηκαν με σκοπό τη στήριξη των τοπικών οικονομιών. Τα τελευταία χρόνια το σχέδιο άλλαξε και επιχειρείται μια ελεγχόμενη παρακμή ώστε να κληθεί η ιδιωτική εκπαίδευση ως η μόνη σωτηρία. Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί και το Ιόνιο πανεπιστήμιο που ιδρύθηκε το 1985 και τα προβλήματα του ξεκίνησαν εν τη γενέσει του:

 Ιδρύονται πανεπιστήμια στην Κέρκυρα χωρίς να υπάρχει καμία υποδομή ούτε για τη στέγαση των φοιτητών ούτε για την πραγματοποίηση των μαθημάτων.
 Η τοπική οικονομία ανθεί, τα προβλήματα ωστόσο του πανεπιστημίου παραμένουν.
 Το 1986 γίνονται κινητοποιήσεις των φοιτητών για την στέγασή τους και μετά από καταλήψεις της Ιονίου Ακαδημίας γίνεται δεκτό εν μέρει το αίτημά τους και στεγάζονται προσωρινά στα ξενοδοχεία με απώτερο σκοπό τη δημιουργία δημόσιων εστιών.
 24 χρόνια μετά η προσωρινή λύση όχι μόνο είναι ακόμα σε ισχύ, αλλά το πανεπιστήμιο φαίνεται ανίκανο να καλύψει τα έξοδα αυτής της επιλογής. Ως εκ τούτου ζητείται από τους «πλούσιους» φοιτητές (με ετήσια φορολογική δήλωση πάνω από 12.000€ ) να συνεισφέρουν κατά το εν τρίτον του ποσού, δηλαδή 3€ τη μέρα.
Με αφορμή αυτό ξεκίνησαν κινητοποιήσεις που αντιτίθενται στα εξής:
1. Ο δημόσιος πλούτος χρησιμοποιείται για να ταΐσει μια μειοψηφία 5 ιδιωτών ξενοδόχων, ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα τα 1.200.000€ του προϋπολογισμού, που αφορούν την πληρωμή των ξενοδόχων 24 χρόνια τώρα, να έχουν αξιοποιηθεί για την ανέγερση δημόσιων εστιών.
2. Αν ξεχάσουμε τη δυνατότητα αυτή και θεωρήσουμε ότι ο δημόσιος πλούτος (κατά κανόνα στη χώρα μας) χρηματοδοτεί ιδιωτικές επιχειρήσεις αντί να δημιουργεί δημόσιες, τα 540€ το μήνα που δίνονται για κάθε δίκλινο δωμάτιο ξενοδοχείου θα μπορούσαν να χορηγούνται στους ίδιους τους φοιτητές ώστε να νοικιάσουν σπίτια και να κινηθεί το χρήμα σε χαμηλότερες οικονομικές βαθμίδες της τοπικής κοινωνίας.
3. Στην τελική ένα δίκλινο δωμάτιο ξενοδοχείου δεν καλύπτει πάγιες ανάγκες των φοιτητών, μιας που θεωρούμε σχετικά αναγκαίο να έχει ο καθένας τον προσωπικό του χώρο και ένα γραφείο παρά να μένουμε σε πολυτελή ξενοδοχεία με πολυτελή είσοδο πελατών και υπηρεσία δωματίων. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, με την ευγενική χορηγία των φορολογούμενων πολιτών, έχουμε κάνει πεντάστερα τα περισσότερα ξενοδοχεία του κέντρου της πόλης.
 Με αφορμή λοιπόν τα παραπάνω, από τις 10 Οκτώβρη ξεκίνησαν κινητοποιήσεις διαφόρων μορφών με κορύφωση την κατάληψη της πρυτανείας και των διοικητικών υπηρεσιών του πανεπιστημίου. Οι προσευχές μας δεν εισακούστηκαν, αντ’ αυτού θεωρηθήκαμε μια ακραία μειοψηφική ομάδα φοιτητών που επιζητά να πραγματώσει το φαντασιακό του εις βάρος της υπόλοιπης φοιτητικής κοινότητας.
 Επειδή λοιπόν ακόμα πιστεύουμε (ίσως ιδεαλιστικά) ότι η Παιδεία πρέπει πρώτα και κύρια να αναδεικνύει τη δύναμη της δημιουργικότητας και της φαντασίας και να μας διδάσκει ότι σημασία δεν έχει η δύναμη της μάζας αλλά η δύναμη της θέλησης, αποφασίσαμε να μετατρέψουμε σε δημόσια στέγη φοιτητών έναν χώρο που ανήκει στο υπουργείο υγείας και υπολειτουργεί.
 Η λειτουργία αυτού του χώρου είναι πολύ σημαντική και αφορά την εκπαίδευση. Είναι ένα ΤΕΕ νοσηλευτικής. Φιλοξενεί 9 μαθητές, λειτουργεί λίγες ώρες τη βδομάδα και χρησιμοποιεί ένα μικρό μέρος του κτηρίου.
 Επειδή θεωρούμε ότι όλοι οι μαθητευόμενοι/ εκπαιδευόμενοι έχουμε κοινό στόχο την πνευματική μας μόρφωση αλλά και την κατάρτισή μας στο αντικείμενό μας, προσπαθώντας να μην παρακωλύσουμε καμία εκπαιδευτική διαδικασία, έστω κι αν χρειαστεί να σπάσουμε κάποιους θεσμούς ελπίζουμε σε συνεννόηση και σε συνεργασία με τους ενδιαφερόμενους του κτηρίου, δηλαδή τους μαθητές.
 Επίσης είναι στενάχωρο που χρειάζεται απολογητικό κείμενο προς το κοινωνικό σύνολο μιας που θεωρούμε αυτονόητο πως, ειδικά σε τέτοιες δύσκολες περιόδους, η απαλλοτρίωση της κρατικής περιουσίας με σκοπό να επανέλθει στην κυριότητα του κόσμου, είναι μια από τις πιο υγιείς και αποτελεσματικές αντιδράσεις.
 Επίσης λυπόμαστε που για άλλη μια φορά, και οι διοικητικές αρχές του πανεπιστημίου, και οι συμφοιτητές μας, και το πολίτευμά μας εν γένει, αποδείχτηκαν οι μεν ανίκανοι να διαχειριστούν τα οικονομικά μιας χώρας προς όφελος των πολιτών και οι δε επιεικώς αδιάφοροι ή αδρανείς, αν όχι κακοήθεις, καθώς αποδεικνύονται φερέφωνα του ίδιου του συστήματος.
 Η οικονομική κρίση, όπως και η κρίση αξιών βαθαίνουν ολοένα και πιο πολύ και οι απαλλοτριώσεις στο κοντινό μέλλον δε θα είναι μέσο αντίδρασης αλλά ανάγκη επιβίωσης. Έστω και τώρα ας προλάβουμε τις εξελίξεις.

Ελπίζουμε στην κατανόησή σας αν όχι και στη στήριξή σας στην εν λόγω κατάληψη στέγης, η οποία αποτελεί πραγματική ανάγκη κάποιων φοιτητών, όσο και στην γενικότερη ανησυχία μας περί του εκθετικού σαπίσματος του εκπαιδευτικού συστήματος.